Сыр бойы

Адам түгіл шыбын кіре алмас темір есікті даңғырлата қағып тұрмын. Күн жұма еді. Қолымда тәтем пісірген жеті шелпек. Ар жақтан адам даусы естілсе де, көршім есігін ашпады. Жеті күлшенің үш түйірін этаж аралап зорға таратып, қалғанын көшедегі кішкентай балаларға үлестірдім. «Қабыл болсын, аға» дейді ересектеуі. Ішім жылып сала берді. Ай, ата-әженің алдын көрген баласың ау деп өзімше топшыладым...

Өмір бойы жазған, қазір де жазатын жазушы-журналист туралы толғау әсте қиын-ақ. Мен оны қаншалықты жақсы білсем де не жазарымды, қалай келтіріп мақтан сөз айтуды білмей отырмын. Мен онымен ұзақ жыл көрші болдым. Талай рет үйінде болып, емін-еркін әңгімелесіп, өмір тарихымен біршама таныстым. Ғибратты әңгімелерін тыңдадым, кітаптарын оқыдым, туған ағамдай жақсы араластым. Бауырымдай болған сол ағам – Айжарық Сәдібекұлы тәуелсіздік күні қарсаңында сексенді толтырды.

Күйеуі күніге әйелінен: «Көлікті асықпай айда, сенсіз өмір - мәнсіз!»- деген хабарлама алатын...

(Ой-жазба) (Басы өткен санда) Диірмен Білмеймін, не іздеге­німді, бірақ, көне сарай ішіндегі қоқырсыған көп зат арасынан осы дүние көз алдыма ыстық көрінгенін-ай! Диірмен! Апамның диірмені ғой бұл. Көне алашаға орап тастаған бұл қасиетті тастың бүгінде азамат болған мына бізді талай тойдырғанын қалай ұмытқанмын?! Жалғыз мен емес-ау, бүтіндей бір шаңырақтың кәдесіне жараған диірмен тастың енді елеусіз сарай бұрышында жатқаны тым әділетсіздік қой. Иесі кеткен соң ешкімге қажет болмаған бұның бағзы заманнан атқарған міндеті – ұн мен талқан тарту болса, жеудің жоспарын мына біз артығымен орындаппыз да. Ақ сұрлау, домалақ екі ауыр тас менің бала күнгі естелігімнің бір бөлігі еді.

Керейт Қосназар палуан1973 жылдың қыс айы. Біздің ауылдан 90 шақырымдай шамасында Шаңырақты деген жерде әкеміздің бажасы, Шөмекейдің Аспаны, Малбике аталығынан Дәмен баласы Дүзелбай ағамыз Қарақалпақстанның жылқысын бағып, қыстап отыратын. Бұл кісілерді Ізтелеу балалары деп атайды. 

(Ой-жазба)

«Әл сақамды алайын, Ұшырайын манайын» бұл бала кезімде әжемнен естіген өлеңнің есімде қалған бір-екі жолы ғана.

 Тәуелсіздік сан жылғы ұлы арманың,Шапағаты, айрықша сыйы Алланың.Еркін жазып қанатты еркін самғап,Қасиетті қолыңа ту алғаның.

Ақ қар, ақ қар... Көңілде қалған дақ бар, Ақтаршы бәрін, ақтар, Қалмасын ешбір қатпар. Жаңарып қайта көңіл, Жайнасын ғалам – өмір, Оранып нұрға бақтар, Оралса екен Сонау... Алаңсыз, албырт шақтар!

 Қазақстан – Қазақтығым. Кеңдігім. Азаттығым – Абыройым.Теңдігім.