Сыр бойы

 «8 наурыз мерекесін амери­ка­лықтар атап өтпейді». «Бо­лашақ» бағдарламасымен ха­лықаралық коммуникация және стратегиялық халықпен байланыс мамандығы бо­йынша George Washington уни­верситетінде оқып жүрген жерлесіміз Жанар Көбекбай осылай дейді.

Атаулы күннің шығу тари­хына қатысты болжам­дардың бірі Америкаға тіке­лей қатысты. 1857 жылы 8 наурызда Нью-Йоркте тігін және аяқ киім фабрикасының жұмысшы әйелдері наразы­лық шарасын өткізді. Күніне екі есе жұмыс істеп, азған­тай айлық алатын олар бас­шы­лықтан құқықтарының ер азаматтардікімен бірдей бол­уын талап етті. Кіл қыз-келін­шектен құралған кәсіподақ осы күні өмірге келген еді. Сөйткен Америкада арнайы мейрамның жоқтығы қызық...

– Ер азаматтар ана, әпке-қарындастарына, жарына әде­йі­леп сыйлық іздеп, оларды мейрамханаға апа­рып, әбігерге түспейді. Өзім жұмыс істейтін Дүние­жүзілік банкте де солай, – дейді Жанар.

Жанар отбасымен бірге армандар мекеніне 2016 жылдың тамызында барған. Лос-Анджелесте екі жылдай ағылшын тілін тереңдете мең­геріп, қазақстандық жас­­­тарға қанат бітірген ха­лық­­­аралық бағдарлама бо­йынша сондағы беделді уни­вер­ситетке оқуға түсті. Сәтін салса, мамыр айында магис­тра­тураны бітіретін ол PR немесе қоғаммен байланыс саласында тер төгуге мүдделі. Айта ке­тейік, Жанар оған дейін отандық журналистикада он жылдан астам жұмыс істе­ген. «Qyzyl­orda» (ол кезде «Қазақстан-Қызылорда») теле­арнасында басталған еңбек жолы БАҚ-тың басқа да бағыт­тарында жалғасты.

Әріптесіміз – «Ана ба­қыты немесе жүкті әйел­дерге арналған күнделік» атты қазақ тіліндегі тұңғыш еңбектің авторы. Жолдасы Сапарбек екеуі Адия, Зере есімді егіздерді тәрбиелеп отыр.

– Бақыттың кілті ерлі-за­йып­тылар­дың бір жоспармен бір бағытта да­муында болса ке­рек. Өзім се­кіл­ді үнемі із­деніс үс­тінде жү­ретін серігімді жолық­тыр­ғаныма қуанам. Ол да АҚШ-та ма­гис­­тратураны аяқтап, қа­зіргі күні жергілікті ІT ком­панияда қызмет етуде. Аллаға шүкір, тәп-тәтті қыз­дарымыз өсіп келеді. Еке­уінің қы­лықтарына қарап көңіліміз тояды, – дейді кейіп­керіміз.

Жанардан «балалар жат жерде елін, ана тілін жат­сынып кетеді деп қорық­пайсың ба?» деп сұрадық. Бірақ ол мұның үй ішіндегі тәрбие-өнегеге тікелей бай­ланысты екенін жеткізді.

– АҚШ-та ұзақ жылдан бері тұратын отбасылармен араласамын. Олардың ара­сында ұлттық дәстүрге ұйы­ғандар аз емес. Мысалы, бата бергенде қол жайып, үлкенге ізет көрсету әдебін жақсы біледі.

  «Сендер америкалық емес, қазақ­сыңдар» дегенді балалардың құлағына құйып отырамыз. Қазір біз Наурыз мерекесіне дайындалып жа­тыр­мыз. Екеуіне күйдің ырға­­ғымен «Аққу» биін билеуді ұсынып ем, күйді тыңдап, көздері жайнап кетті. Адия мен Зере былтыр мектеп сахнасында ұлттық би биледі. Бауырсақтан бастап жент, құрт секілді тағамдарды дастарқанға қо­йып, достары мен мұға­лімдеріне олардың жасалу тәсілін түсіндірді. Сон­дық­тан ата-анасы дұрыс бағдар беріп отырса, бала шыққан тегін ұмытпайды, – дейді Жанар.

Ал егіздердің анасына арнаған ең үлкен сыйлығы – қағаздан жасаған дүниелері.

– Оқу мен жұмыстан кеш шығып, үйге келген күндері қыздарым ұйықтап қалады. Сондайда қағаздарды бірік­тіріп, оған әңгіме жазып, үстелдің үстіне дайындап қояды. Бала қиялы шексіз ғой, олардың «ертегі кітап­тарын» оқып күліп алам. Біз бір-бірімізге махаббат, жылу мен мейірім сыйлаудан жа­лыққан емеспіз және жалық­паймыз. Мен оларға үнемі өзімнің бақытты әрі жолы болған ана екенімді айтып отырамын, – дейді кейіп­керіміз.