Сыр бойы

Ауылдың адуын кем­пірі немересіне қыз қарап шықты. Көрші ауылда бір үйдің бойжеткен үш қызы бар дегенді есітіп, соны сынап көрмек болды. Сөйтіп анасының рұқ­сатымен оларға зер салды.

– Қызым, қонаққа шәй әкел, – деді шешесі үл­ке­ніне.

Ол ибалы түрде дас­тархан жайып, шәй ұсынды. – Астарыңыз дәмді болсын, – деп жылы сөзін де жеткізді.

– Қызым қалай, ұнады ма?

– Екіншісін көрейін. Сосын айтайын.

Шешесі екіншісіне де шәй әкелші деді. Ол да үлкен құрметпен шәй ұсынды.

– Бұл қызым қалай?

– Үшіншісін көрейін. Бағасын содан кейін айтамын.

– Ол қызымды ұнат­пай­сыз. Мінезі шатақтау еді.

– Мейлі. Сонда да көрейін.

– Қызым, шәй әкелші, – деді шешесі кенжесіне.

Ол ыстық шәйнекті дастарханға тарс еткізіп қойды да: – Шәйға қашан қанасындар? – деп жөніне кетіп қалды.

– Міне, осы қызыңды келін қыламын, – деді кемпір.

– Сонда қалай? Ал­дыңғы екеуі инабатты еді ғой.

– Жоқ. Ол екеуі жасанды мінез көрсетті. Жасан­дылық қашанда жасанды. Ал, кенжең болса, туабітті мінезін байқатты. Одан жақсы келін шығады.

Шынында, әлгі кенже қыз кейін бір әулеттің сүйікті келіні болған екен.

Қаныбек ӘБДУОВ.